De meeste dingen die ik probeer, lopen best goed af. Vandaar dat ik alweer vijf jaar geleden besloot een keer met zoon te gaan paardrijden. Hij had al een paar lessen gehad en het zag er best simpel uit. Moest kunnen. Niet dus.  

De les zelf ging goed. Volgens de trainer waren zoon en ik natuurtalenten. Dat hoorde ik na mijn zang– en hiphopavonturen natuurlijk graag. We zaten steeds netter op het paard en gingen leuk in draf door de bak. Het uur vloog voorbij.

Maar we waren er nog niet. Onderweg van de bak naar de stal ging mijn paard er vandoor. Wat je dan moet doen, hadden we niet geoefend. Na een metertje of wat lag ik met een flinke klap op het beton. Wat er gebroken was, wist ik niet. Dat er iets niet goed zat, voelde ik meteen.

Toverpillen

In de ambulance kreeg ik wat toverpillen, de pijn was voor even weg en ik begon al te denken dat het allemaal best meeviel. Maar dat deed het niet. De dokter kwam vertellen dat ik vier ribben gebroken had. Dat vond ik al genoeg. Maar even later kwam hij blij vertellen dat het er zeven waren.

Pijnstillerpomp

De dagen erna bracht ik door in het ziekenhuis. De pijnstillerpomp deed het prima. Volgens dochter lag ik de hele dag blij te giechelen om mijn eigen grappen en stelde ik mezelf een keer of drie voor aan dezelfde verpleegkundige. Vervelend voor de omgeving, voor mij viel het best mee.

Gewoon gebruiken

De echte pijn kwam pas toen ik weer thuis was. Ik kon niet liggen, niet zitten en niet staan. En dan blijft er weinig over. Ik had van de arts in het ziekenhuis een flinke doos oxycodon meegekregen. Verslavend? Wel nee, gewoon gebruiken zo lang je pijn hebt, was de boodschap.

Toen ik na een week of zes op controle kwam, kon ik nog niet zonder de oxycodon. Geen probleem volgens de dokter, gewoon lekker blijven gebruiken. Ik vroeg nogmaals of het verslavend was. Hij vond van niet.

Extreem verslavend

Na een maand of drie, vier ben ik op eigen houtje gaan afbouwen. En daar ben ik nog steeds blij om. Pas achteraf las ik dat het spul ‘twee keer sterker dan morfine is en dus extreem verslavend’. De documentaire Oxycodon: eenzame strijd tegen pijn deed me beseffen dat mijn paardrij-avontuur heel anders had kunnen aflopen.

Doosje drugs

Ik hoop echt dat de artsen de afgelopen vijf jaar een beetje hebben bijgeleerd. En dat ze minder luchtig doen over een doosje drugs. Ik ben er gelukkig goed vanaf gekomen. En het paard ook. Dat heb ik achteraf een flinke knuffel gegeven. We zijn geen vrienden gebleven: ook paardrijden werd geen verslaving.