Yes: een SUP board: eindelijk hoor ik erbij
Toen ik nog op de middelbare school zat, hadden alle coole kinderen een surfplank. Of een zeilboot. Ik kwam nooit verder dan een luchtbedje. Tot afgelopen zomer. Nu heb ik een SUP board. En hoor ik erbij.
Je bent nooit te oud om te leren. Of om van een plank te vallen. Dus toen ik afgelopen zomer een board mocht proberen, was ik snel om. Letterlijk en figuurlijk. De eerste paar keer was het vooral vallen en weer opkrabbelen. En dat valt niet mee, op zo’n plank klimmen. Het lijkt simpel, maar het is een heuse workout waar die met de personal trainer niet voor onder doet.
Watersportwinkel
Na een paar keer proberen waren we om. En stonden we zomaar op zaterdagochtend bij de Wakestore, een serieuze watersportwinkel. We waren niet de enige middelbare mensen die een nieuwe hobby wilden. Voor ons stond nog een stel of vier. Grijs, maar nog leuk fit. Allemaal kregen ze uitleg van de jonge, flitsende verkopers die hun kleinzonen hadden kunnen zijn en gingen ze met één of twee planken de winkel uit.
Het kostte dus even tijd, maar na een uurtje stonden we buiten met onze planken. Diezelfde middag gingen we het water op. Ik trots op MIJN plank. Het Oosterduinse meer is prachtig, maar zat wel vol blauwalg. Niet vallen dus. En geen water binnen krijgen. Dat lukte niet. Maar we hebben ons niet laten afschrikken. We staan na een paar oefenweekendjes leuk op de plank, vallen niet meer zo vaak en zien er vast sportief uit vanaf de waterkant.
Remmen, keren en klimmen
Vorige week heb ik toch maar eens een lesje genomen bij EEMSUPpen. Daar bleek dat suppen echt niet zo simpel is. Het is een échte sport vol techniek. Ik weet nu hoe ik moet remmen, moet keren en weer op de plank kan klimmen. Vanaf de zijkant en vanaf de achterkant. Aan de yoga op de SUP heb ik me nog niet gewaagd, maar dat gaat vast nog komen.
Ook proberen
Maar nu wordt het herfst. En winter. En wat deden de coole kinderen in de winter? Juist. Skiën. Ook nooit gedaan. Misschien toch maar eens proberen. Of toch niet. De coole kinderen reden ook paard. Wie mij een beetje kent, denkt nu NEE, NIET DOEN. Voor wie mij nog niet kent: ik schrijf er vast nog weleens een blog over.