Ik kan tekenen!

Ik blijf me zelf verbazen. Altijd gedacht dat ik niet kon tekenen, maar dat valt mee. Als ik eenmaal de slag en het potlood  te pakken heb, lijkt het zowaar ergens op.

Ik koop een schetsboek, dat eerst nog een paar weken op de stapel ligt. En dan op een avond is het  zo ver. Ik pak mij tekenpotlood en begin met een potje, een beker en nog wat simpel serviesgoed.  Na veel tekenen, veel gummen en nog meer tekenen, staat er iets in het schetsboek waar ik best blij mee ben.

Gummen, vegen en schetsen

En dan ben ik toe aan de volgende stap: het fruit. Ik pak een banaan van de fruitschaal, leg ‘m in de meest gunstige positie en ga aan de slag. Na een minuutje of wat schetsen, gummen, vegen en nog meer schetsen, staat er zowaar iets dat op een banaan lijkt op papier. Ik kan er vervolgens uren naar kijken.

Wil je mijn banaan zien?

Ik ben zo trots dat het ronduit vervelend wordt voor de familie. Man en kinderen moeten eraan geloven.  Echt, ik ben net een klein kind. Wil je kijken, wil je kijken, wil je kijken.. En dan bereik ik de bodem. De vriend van dochter komt de kamer binnen. Ik probeer me in te houden, maar het lukt niet. Ik pak het schetsboek en roep ‘Wjl je mijn banaan zien?’ Hij vindt ‘m mooi, zegt ie. De schat.

Nu kan ik mijn schetsboek niet meer tevoorschijn halen of dochter roept al ‘Wil je mijn banaan zien’. Ik denk dat het tijd is om promotie naar de sinaasappels te maken. En die maar voor mezelf te houden.

De banaan hierboven is NIET mijn banaan.. Die van mij laat ik gewoon rustig in het schetsboek zitten. Dat lijkt me beter voor iedereen!