Weinig meters en veel kilo’s

Begin 2025 ben ik geopereerd aan mijn voet. Niets ergs, zo’n hallux-ding waar de halve wereld last van heeft. Twee maanden mocht ik weinig bewegen. Maar wel veel eten. 

Ik lag als een aangespoelde walvis op de bank. En voelde me zielig. Als je zielig bent, ga je eten. Ik tenminste wel. In het ziekenhuis hadden ze gezegd dat ik wel mocht lopen maar niet niet wandelen. Dat klinkt misschien vaag, maar ik begreep het wel. Ik liet me naar de winkel rijden voor de boodschappen en vergat de chips niet. En de chocolaatjes. En ga zo maar door.

Wat heb ik daar een spijt van. Toen ik half maart weer eens op de weegschaal ging staan, was ik zomaar vijf kilo aangekomen. VIJF KILO. Maar ach, die zouden er vanzelf afgaan als ik weer mocht bewegen

Twee broertjes

Nou, niet dus. Ik ben weer gaan sporten. De personal trainer heeft haar best gedaan, aan haar lag het niet. Wel aan mezelf. Ik krijg mezelf gewoon niet meer lekker op de rit. Die vijf kilo’s hebben zelfs nog twee broertjes gekregen.

Drie weken

Ik heb natuurlijk wel weer een excuus. Als mijn kinderen vroeger een oorontsteking hadden, ging er een paracetamol in. De oorontsteking die ik opliep, liet zich daar niet door wegjagen. Die bleef twee weken hangen. En toen die klaar was, ging ik ook nog door mijn rug. Dat waren dus weer drie weken op de bank. Deze keer bijna zonder chocola en chips, ik had wel wat geleerd.

De sportschool vraagt waar ik blijf. Ik ga me volgende week maar weer eens melden met frisse moed. Om in ieder geval fit de feestdagen in te gaan. Hoewel, een klein stemmetje fluistert alweer dat ik beter in januari kan beginnen.