Dit weekend heb ik een oude bekende ontmoet. Jaren terug heeft Evy me geholpen om vijf kilometer te gaan hardlopen. Dat heb ik best even volgehouden, tot de klad erin kwam. Gelukkig wil ze me nu weer helpen. Daar doet ze niet moeilijk over.

Zondag is het zo ver. Voor het eerst in een jaar of vijf staat Hardlopen met Evy weer op mijn telefoon. Ik trek mijn splinternieuwe hardloopschoenen aan en ben er helemaal klaar voor. Ik ga weer voor de vijf kilometer. En daarna voor de marathon. Je moet toch iets hebben om naar te streven. En ik kan ‘m ook in een dag of tien lopen. Het hoeft niet hard te gaan. Als ik maar ga.

Les twintig

Evy helpt je om in dertig lessen van nul naar vijf kilometer te gaan. De eerste lessen zijn wel heel basic, die sla ik over. Omdat ik natuurlijk al heel sportief bezig ben, stap ik bij les twintig in. Dat neemt ze me vast niet kwalijk. Ik ben één minuut bezig als ze zegt dat ze blij is dat ik in haar running team zit. Da’s toch aardig. Zeker omdat ze me al een jaar of vijf niet gezien heeft. Ik hoop voor haar dat de rest van haar team wat trouwer is.

Streng

Maar het heeft wel wat. Zo iemand die met een gezellig Vlaams accent zegt dat je er al weer vijf minuten op hebt zitten en dat je het geweldig doet. Ze heeft in ons half uurtje samen regelmatig gezegd dat ze fier is. Maar ze is ook streng. Ik moet blijven hardlopen, ook als het regent. En ik moet de hardloopafspraken in mijn agenda zetten. Tuurlijk: zal ik doen.

Echte hardlopers

Onderweg word ik links en rechts ingehaald door de echte hardlopers. Die lopen alsof het leuk is en alsof het niets voorstelt. Soepeltjes, lekker tempo, geen centje pijn. Ik denk dat Evy die liever in haar team heeft. Maar ja, die kunnen het wel zonder haar.

Spierpijn

Vandaag denk ik regelmatig aan Evy. Niet omdat ik graag weer met haar op stap wil. Wel omdat ik barst van de spierpijn. Volgende week les negentien maar nemen.