Ik schaam me diep, al drie maanden geen blog. Maar het is niet mijn schuld. Het is die van The good doctor. En van Chigaco Med.

Al een tijdje kijk ik met open mond naar die ziekenhuisseries op Videoland en Amazon Prime. Was het allemaal maar zo eenvoudig in de zorg. Een patiënt komt op de eerste hulp, de dokter kijkt ernaar, concludeert dat de patiënt een operatie nodig heeft en hop, het bed gaat al naar de ok. Of het nou een ongeluk is of een uiterst zeldzame ziekte, de ok is altijd vrij. En de dokter heeft altijd tijd.

Hoofd eraf

Wachtlijsten? Nee hoor. Personeelstekort? Nee hoor. Tijdgebrek? Ook geen last van in The Good Doctor of Chigaco Med. De dokters hebben alle tijd om desnoods een hele nacht met z’n allen te puzzelen over een ingewikkelde diagnose. Af en toe overlijdt er een patiënt om het spannend te houden, maar meestal staan ze binnen no-time weer naast het bed. Voet eraf? Geen probleem. Been eraf? Nog beter. Hoofd eraf? Fixen we.

Doktersroman

En alsof het niets is, hebben de dokters en verpleegkundigen tussendoor nog volop tijd om relaties met elkaar te beginnen en die weer te verbreken. Ze zien er allemaal uit alsof ze net zijn weggelopen uit een doktersroman. Daar was ik als tiener al gek op sinds ik van mijn oma een stapeltje kreeg.

Bloed

Toen kon in niet stoppen met lezen, nu kan ik niet stoppen met kijken. Maar heb al wel gemerkt dat ik dat niet onder het eten moet doen. Want die losse voeten, benen en hoofden zorgen natuurlijk wel voor het nodige bloed. Gelukkig hebben ze daar geen gebrek aan. Want altijd als er gebrek is aan een bepaalde bloedgroep, staat er iemand in de buurt die die toevallig heeft.

Misschien moeten de beleidsmakers in Nederland verplicht een paar uur per week dit soort series kijken. Dan leren ze korte metten maken met wachtlijsten, personeelstekort en meer van die ellende. Het ziet er allemaal zo simpel uit.